بسم الله الرحمن الرحیم و به نستعین انه خیر ناصر ومعین

قال علی (ع):فان الله خلق الخلق حین خلقهم  غنیا عن طاعتهم آمنا من معصیتهم لانه لا تضره معصیته من عصاه ولا تنفعه طاعه من اطاعه.

حضرت علی (ع) در ابتدای خطبه اش ستایش می کند پروردگار متعال را و در ادامه می فرماید بدرستی که خدای متعال پدیده ها را در حالی آفرید که نه به اطاعتشان نیازمند است و نه از نافرمانیشان متضرر

می شود. زیرا نه معصیت کاران به خدا زیان می رسانند و نه انسانهای باتقوا به اوسودی می رسانند.

هر چه کنی به خود کنی گر همه نیک و بد کنی

حضرت با اشاره به این نکته که انسانها هرچه به درجات بالای انسانیت برسند یا به منازل دون حیوانیت سقوط کنند این ترفیع درجه و این اضلال و گمراهی دو دسته هیچ سودی و ضرری به خدای متعال نمی رساند .یعنی پرهیزگاران نباید به این فکر کنند که شاید به واسطه اعمال نیک و تقوایشان بر خدای عزوجل منتی می توانند بگذراند و طلب مقام و رفعتی کنند.

با این نوع نگرش اگر انسان عبادت کند چقدر توانسته  که در راه اعتلای روح خودش گام بردارد

به عنوان مثال وقتی کودکی به سن تکلیف می رسد و به مرحله بلوغ شرعی پای می گذارد

او را به این نکته جلب کنیم که ای فرزند تو از این به بعد به واسطه وظیفه ای که در قبال انسانیت خود

داری باید اعمالی را انجام دهی که هرگز نباید دنبال منفعت و سود انها در این دنیا باشی و یا به جهت

ترک معاصی از کسی پاداشی طلب کنی .تو باید اعمالی را انجام دهی و خالصانه از خدای متعال بخواهی که به واسطه فضلش اولا آن را از تو قبول کند و ثانیا تو را به درجات عالی انسانی رهنمون شود دیگر ذهن فرزندمان از همان ابتدا به این مساله روشن می شود که به دنبال تشویق نباشد.

در واقع ما عادت بدی پیدا کرده ایم که شاید به چشممان نیاید و آن این است که با خواندن نمازهای

یومیه و ترک اعمال حرام وقبیح در همین دنیا منتظر پاداش هستیم و فکر می کنیم دیگر عالم وآدم باید

جلوی ماسرخم کند!!در حالیکه اگر بدانیم هرچه که جان بگیریم و باز به دنیا برگردیم و تماما عبادت خداکنیم هنوز نتوانسته ایم همان آفرینش بار اولمان را شکرگذاری کنیم!زیرا خدای متعال برما منت

نهاده و مار از عدم و نیستی و نبودن به هستی و حیات واردکرده و این بس نعمت عظمی است که

خیلی از ماها از آن غافلیم و چه بسا با کفران نعمت قهر خدای متعال را برای خود انتخاب می کنیم.

وقتی به حادثه عاشورا می نگریم که سراسر درس انسانیت بود آنجا که امام حسین (ع) با پیکری پاره

پاره در گودال قرار گرفته بود وحضرت زینب سلام الله علیها برای وداع در کنار پیکر غرقه به خونش حاضر گشته بود در حالیکه اشاره می کرد به پیکر مطهر روبه آسمان کرده می فرماید:خداوندا این قلیل را از مابپذیر

این نهایت بندگی کسی است که خون عزیزترین انسان روی زمین را با خضوع تقدیم آستان مبارک حضرت حق می کند و از آن به قلیل یاد می کند.

حالا دیگر جایی برای عرض اندام ما انسانهای سراسر گناه باقی می ماند؟

اما نکته مهم این است که خضوع و خشوع اولین و مهمترین ویژگی پرهیزکاران است که می دانند با اعمالشان نه تنها منتی بر خدای متعال نخواهند داشت بلکه از خدای متعال توفیق عمل صالح و ترک معصیت راهم باید مسئلت می نمایند.

حضرت در ادامه می فرماید:فقسم بینهم معایشهم و وضعهم من الدنیا مواضعهم

یعنی روزی بندگان را تقسیم و هرکدام را در جایگاه خویش قرار داد.

می دانیم که خدای متعال به لحاظ صفت فعلیه خویش متصف به رازقیت است یعنی مخلوقی را بایدبیافریند که به این رازقیت خویش او را روزی دهد اما مهمتر این است که هر انسانی قدر مسلم

روزی مشخص و معینی دارد.

اما متاسفانه ما در معنای این جمله دچار اشتباه شده ایم .این فکر که اگر هر چه بیشتر به دنبال مال و اندوختن ثروت باشیم روزی ما بیشتر می شود تفکر غلطی است .چه بسا اموالی که در دست کسی باشد 

و به مالکتیش درآمده اما رزق و روزی او محسوب نمی شود بلکه فقط وبالی است که او را در پل صراط

برای حساب و کتاب معطل می کنه.  پس ثروتی که اندوخته می کنیم روزی ما نیست بلکه بار مسوولیت مارا بیشتر می کند

پس تعریف روزی یعنی نعمتی و عنایتی از خدای متعال که برای قدرت بخشیدن و سلامت جسم است که بتواند در سایه آن روحش را تعالی بخشد

با این حساب روزی هر کسی مشخص و معین است چه تلاشی بکند چه تلاشی نکند

یعنی چه؟یعنی اینکه روزی هرکسی به واسطه فضل و عنایت خدا براو فرود می آید نه به واسطه کسب

و طلب مالکیت خودش!پس نباید بگوید هرچی بیشتر تلاش کنم روزیم بیشتر می شود

و دوم اینکه روزی فقط این نیست که آخر شب ببینیم دخلمان چقدر پر شده بلکه روزی می تواند شامل

خیلی چیزها شود از جمله نماز اول وقت یا لبخند زدن به کودکی یا توفیق صله رحمی و زیارتی یا ترک

معصیتی .باز برگردیم به حادثه عاشورا و مسلما این حادثه عنایتی بود که خدای متعال در میان ائمه اطهار آن را به نام امام حسین (ع) رقم زد و ثاراللهی و خون خدا شدن را روزی حضرتش کرد.

این عنایت همان است که حضرت زینب خطاب به یزید کردند و فرمودند :مارایت الا جمیلا

یعنی اگر چه تو و دیگران به ظاهر این حادثه نگاه می کنید و می بینید برما مصیبتی وارد شده اما من

این حادثه را سفره بابرکتی می بینم که تمام عرصه جهان از زمان خلقت آدم تا خلق اخرین انسان از ان

متنعم می شوند و همه روح خود را بانام برادرم حضر ت امام حسین (ع) صیقل می دهند که این نیست

بجز زیبایی که در آخرت جای تبلورش را بهتر  بر جمیع مخلوقات نشان خواهد داد.

السلام علیک یا اباعبدالله و علی الارواح التی حلت بفنائک

 این پست را تقدیم می کنم به آستان مقدس آقا اباعبدالله (ع)و مولایم آقا حجه ابن الحسن.باشد که این پای ملخ از من کمترین قبول بفرمایند به بهترین وجهی.

آقای طاهرکرد ازتصمیمتان مبنی بر حذف وبلاگتان بسیار متعجب و ناراحت شدم. فکر می کنم که الان اگر بخواهم عرض ادب و احترامی کنم دیگر به وقت سنگسری نیست. شاید این خداحافظی نکردن شما

از تک تک دوستان وبلاگی را بتوان به فال نیک گرفت وامیدوارم که دوباره برگردیدو مارو با نوشته های زیبایتان خوشحال کنید. به هرحال فعلا سلام منو از همین جا بپذیرید و التماس دعای فراوان دارم.